شنگه یا “یملیک” گیاهی است که در روستا درقسمت باغات و مناطقی همچون “ممد خان دوزو” به وفور یافت می شود. فصل رویش آن تقریبا از اردیبهشت ماه آغاز شده و بعضا تا تابستان هم ادامه می یابد. این گیاه در مناطق مختلف ایران به نام های گوناگون شناخته می شود.در مناطق مرکزی غالبا آن را “شَنگ” می نامند.
مردم روستا از این گیاه عموما جهت طبخ سبزی پلو و آَش رشته استفاده می کنند. هر چند که استفاده از آن در پخت “کوکوسبزی” هم مناسب بوده و طعم مطلوبی به آن خواهد داد.
ریشه گیاه شنگه (شنگ) دارای لعاب بوده و کمی تلخ است و خوردن آن اشتها را فوق العاده زیاد می کند. همچنین ریشه شنگه خلط آور و نرم کنده سینه و التیام دهنده زخم ها می باشد. از برگ های آن در سالاد استفاده می کنند و ایرانیان آن را مانند کاهو و کاسنی با سرکه و بدون آن می خورند، چون بسیار خنک می باشد.
خوردن برگ های شنگه اسهال و خون ریزی معده را بند می آورد همچنین از خون ریزی سینه جلوگیری می کند و برای مسلولین نافع است.
ریشه آن برای جلوگیری از اسهال و خون ریزی، از برگش قوی تر است. پاشیدن برگ و گل خشک شده این گیاه در روی زخم های چرکی و متعفن سودمند می باشد. ضماد آن را برای التیام عصب قطع شده مفید دانسته اند. ضماد گلش با موم، جهت سوختگی با آتش مفید است. حکیم محمد بن زکریای رازی خوردن ریشه این گیاه را پادزهر سموم می دانست.
عصاره گیاه شنگه که در طب سنتی ایران طرثوت خوانده شده است پادزهری قوی است و در ساختن تریاق فارون به کار می رود. برای معالجه نزله ریوی، نقرس، رماتیسم و امراض جلدی جوشانده شصت گرم ریشه شنگه را تجویز کرده اند.
اگر این گیاه را پُختید هرگز آب آن را دور نریزید بلکه آن را بنوشید، زیرا منافع شنگه در آب جوشانده آن جمع می شود، همچنین عصاره شنگه جهت درمان کچلی و زخم های جلدی مفید است.
منبع: قانون سینا